CHARLES BUKOWSKI - PŁONĄC W WODZIE, TONĄC W OGNIU

Jam prosta kobiecina i poezji nie czytam. Mówcie co chcecie – że się nie znam, że nie ogarniam swoim małym rozumkiem prawdziwej sztuki. Trochę prawdy w tym jest, w końcu umysły dzielą się na ścisłe i ściśnięte, a ja umiem liczyć tylko do dziesięciu…  Na szczęście nie każdy poeta jest Mickiewiczem czy innym wieszczem.  

Bukowski pisze dla siebie i od siebie. Nie ma ambicji, żeby wielkim poetą być, a mimo to wychodzi mu to całkiem nieźle.  Przede wszystkim zero rymów i dosadność. Wiersze Bukowskiego czyta się jak krótką historię z życia, opowiedzianą przez pijaczka spotkanego w przydrożnym barze. Po co pisać, że  wierzba pochyla się coraz niżej, niebo zasnuły bure chmury i zerwał się wiatr, skoro można powiedzieć wprost, że życie ssie pałkę? I tak właśnie pisze Bukowski.

Może poezja Bukowskiego i nie trafia do serca, ale za to celuje prosto w umysł. Zagnieżdża się tam i gnije, kwaśny zapach rozkładu co jakiś czas ulatnia się i uderza ciepłym strumieniem prosto w nozdrza. To jest to, co tygryski lubią najbardziej. Prosty język, pozbawiony patosu, życiowe historie z pierwszej ręki. Czego chcieć więcej?

Zanim sięgniecie po wiersze, polecam przynajmniej liznąć biografię Bukowskiego. Wtedy zyskują jeszcze bardziej na autentyczności, nie pozostawiając cienia wątpliwości – pisał o sobie i swoim życiu. Zamiast przemycać ukradkiem światopogląd, wali nim czytelnika prosto w potylicę. 

Tak jak pisałam przy „Szmirze” – po Bukowskiego warto sięgnąć, chociażby po to, aby zweryfikować swoją filozofię życiową. Być może będziecie spijać z chorą fascynacją słowa z jego ust, być może przelecicie na szybko od deski do deski, niewykluczone też, że w połowie rzucicie kąt z obrzydzeniem. Jedno jest pewne.  Już nigdy nie spojrzycie na świat w ten sam sposób.

Podsumowanie: Pułkownik ***** 

Oprawa graficzna: 2/6 - taka se.